Πανιόλ, Μαρσέλ

(Pagnol, Marchel, Paul, Ομπάν, Μπους ντι Poν 1895 - Παρίσι 1974). Γάλλος θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και σεναριογράφος του κινηματογράφου. Μετά τις πρώτες αβέβαιες θεατρικές προσπάθειες όταν ήταν ακόμα πολύ νέος, και μετά τους πιο ώριμους καρπούς της συνεργασίας του με τον Πολ Νιβουά, ο Π. ανέβασε στο θέατρο το πιο πλούσιο ίσως σε ποίηση έργο του: Τζαζ (1926). Το έργο όμως που γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία και επέβαλε οριστικά το ταλέντο του ήταν το Τοπάζ (1928), το οποίο ακολούθησε η τριλογία Μαριούς (1929), Φανό (1931) και Σεζάρ (1937· παίχτηκε το 1946). Πλούσιος και διάσημος, πεπεισμένος πως ο κινηματογράφος δεν ήταν παρά η «τέχνη να τυπώνεται το θέατρο», ο Π. ίδρυσε μια εταιρεία παραγωγής για να κινηματογραφήσει τα περισσότερα από τα θεατρικά του έργα, που, τις περισσότερες φορές, διασκεύαζε και σκηνοθετούσε ο ίδιος. Αν και αρνιόταν στον κινηματογράφο το δικαίωμα να αποκαλείται αυτόνομη τέχνη, κατέληξε να γυρίζει έργα με αυθεντική πρωτοτυπία έστω και αν η τεχνική του ήταν συχνά άχαρη και αφελής τοποθετώντας σε μια ηλιόλουστη Προβηγκία χυμώδεις ιστορίες που ήξερε να αφηγείται με λυρισμό και χιούμορ: Η ζωή θριαμβεύει (1937), Η γυναίκα του ψωμά (1939), Γράμματα από τον μύλο μου (1954). Το 1963 δημοσίευσε Το νερό των λόφων και το 1965 το ιστορικό μυθιστόρημα Το σιδηρούν προσωπείο.